Dag 14 vertrek uit Clearwater en op weg naar Lillo

Vandaag laten we Clearwater achter ons. Eerst nog een bakkie gedaan in het koffietentje waar we gisteren onze tas waren vergeten. Nu check, check, double check en op weg.
We rijden vandaag door het merengebied. Weer een hele andere maar zeer mooie omgeving. Bij Lac les Roches even gestopt en genoten van het uitzicht. Waanzinnig toen er een adelaar over vloog. Weer een uniek stukje wildlife. Tijdens onze tocht vandaag reden we naar een van de meren en daar staken opeens uit het bos een kudde koeien over met daar achter een echte cowboy. Dit is toch wel een stukje nostalgie.
Onderweg reden we langs het plaatsje 100 Mile House om vandaar een stukje door te rijden naar 108 Mile House. Hoe simpel kan een plaatsnaam zijn verzonnen. De wegwerkers kregen vroeger per mile betaald dus daar waar ze stopten gaven ze het stadje maar de naam van de afgelegde afstand. Bij 108 mile was een bezoekerscentrum ingericht naar de oude maatstaven. Echt leuk om te zien hoe ze vroeger rondom een roadhouse een plaatsje creëerden. Een roadhouse was een plek waar de reizigers konden eten, zich wassen maar vooral de paarden konden verzorgen.
Nadat we de huisjes hadden bekeken reden we weer verder in de richting van Lillooet. We stopten bij Hat Creeke Range. Daar waanden we ons echt in de tijd rond 1900. En het lijkt ook wel op de beelden van de film Once upon a time in de west. Midden in de desert was een roadhouse nog in originele staat en kregen we een rondleiding door een meisje in authentieke kledij van die tijd. De roadhouse was een salon en “hotel” en er was in die tijd ook wasgelegenheid. Alhoewel 1 badkuip die 1 keer gevuld werd. Als je de eerste was had je schoon water en moest je meer betalen. Je moet er niet aan denken dat je nummer 15 bent, koud en vies water maar ja het was dan ook wel goedkoper.
De range was een klein dorpje en alles was nog zoals toen. Een stukje van de oude weg waar ze met paard en wagen over reden, was er ook nog. Je realiseerde je nu pas echt hoe het in die tijd geweest moest zijn. Een range midden in de country, waar het zomers 45 graden is. Er reed zelfs nog een oude koets met een “cowboy” er op en als echte toeristen natuurlijk een stukje meegereden naar een stukje land waar een indiaanse vrouw ons vertelde hoe haar voorouders (nee niet Winnetou☺) leefden.
Tijdens de trip van vandaag probeerden wij ons een voorstelling te maken hoe vroeger de goudzoekers het land ontdekten en met hun paard en wagen het wilde landschap probeerden te doorkruisen. Eigenlijk onvoorstelbaar want je ziet alleen maar bos, wilde rivieren, onherbergzaam gebied en geen gebaande wegen. We hebben het nu makkelijk met asfalt wegen.
Lillooet is en plaatje waar je nog veel mensen met indiaanse achtergrond ziet lopen. Er was ook een wijk waar ze kennelijk wonen. Een wijk met toch op het eerste gezicht wel meer armoede. Het lijkt ook wel een beetje op de gebieden waar de aborginals in Australie wonen. Overigens de indianen worden hier ook aborginals genoemd of native people. Tegenwoordig kiest men liever voor indigenous people.
We slapen vandaag weer in een motel en rijden morgen richting Whistler. Een groot wintersportgebied.